Een slechte voorbereiding…

“By failing to prepare, you are preparing to fail.” (Benjamin Franklin)

Kort geleden liepen Patricia en ik onze eerste echte trailrunwedstrijd; de 15km RunForestRun Holtingerveld. We hebben echt genoten van het evenement zelf: het parcours, de sfeer en de organisatie waren fantastisch (lees hier ons verslag). Maar míjn resultaat was een grote teleurstelling. De laatste 5km struikelde ik over iedere zandkorrel en liep ik te klappertanden van de kou. Desondanks gutste het zweet van mijn voorhoofd en heb ik zelfs staan spugen. Achter een boom. Van schaamte. Wat een loser!

Ja, ik heb de finish gehaald. En ik weet, er moet altijd iemand de laatste zijn. Maar mijn zelfvertrouwen liep die dag een enorme deuk op. Au!

Nu ruim een week later, nadat mijn frustratie en boosheid een beetje gezakt zijn, wees mijn lieve ega en loopmaatje me er fijntjes op dat mijn voorbereiding nou niet bepaald optimaal was geweest. En hoewel ik normaal gesproken van ‘no-excuses’ ben, moest ik haar na enig nadenken toch wel een beetje gelijk geven. Wat een slechte voorbereiding. Wát een beginner!

Emoties

De week voor het evenement kwam onze oudste zoon plotseling terug uit Delft met de toch nog onverwachte mededeling dat hij stopt met zijn studie. En hoewel dit voor hem absoluut de juiste beslissing is waar wij 100% achter staan, kwam dit toch even flink binnen bij ons als ouders. Het resultaat? Een paar late avonden waarin Patricia en ik onze emoties van ons af hebben gepraat en natuurlijk een paar rusteloze nachten. Hoezo goed slapen voor een wedstrijd?

Ziek

De drie dagen voor de RFR Holtingerveld liep ik een lichte verkoudheid op. Niks ernstigs hoor; gewoon flink hoesten en niezen en lichte koorts.
De verkoudheid was eigenlijk het enige dat me even heeft doen twijfelen of ik wel mee moest doen. Maar dit zou niet alleen mijn deelname, maar ook die van Patricia kosten. Ze zou nooit zonder mij, haar vaste loopmaatje, onze eerste trailrunwedstrijd zijn gaan lopen. Net zoals ik dat nooit gedaan zou hebben zonder haar.

Lijnen

Nog niet zo lang geleden woog ik nog zo’n 100kg, nu heb ik een gezond gewicht van 85kg. Toch vind ik het af en toe nog nodig om een ‘balansweekje’ te houden. Maar deze caloriearme weekjes en ons hardlopen zijn twee gescheiden issues die niet in één planning staan. Waarom weet ik ook niet. Dus je raadt het al: de week voor de RFR Holtingerveld was zo’n balansweekje met maar 1500 Kcal per dag uit vrijwel alleen maar eiwitten. Hoe stom kan je zijn!?

Werkdruk

Op mijn werk had ik de week voor het evenement een paar ‘uitdagende’ dagen. Vooral vrijdag. Slecht en snel gegeten. En niet goed gedronken. Wel veel koffie. Die avond voor de wedstrijd ben ik ‘s avonds uitgeteld op de bank in slaap gevallen en werd om 2:00u ’s nachts wakker gemaakt door een hijgerige, schaars geklede dame op TV die me probeerde te overtuigen om haar op dat late uur nog te bellen. Ik was niet in de stemming…

Medicijnen

Om allerlei redenen heb ik vrijdagavond medicijnen geslikt. Gedachteloos en natuurlijk zonder de bijsluiter te lezen (wie doet dat nou?). Pas zondag, met mijn slechte prestatie in het achterhoofd, besloot Patricia toch nog even de bijsluiter uit de prullenbak te vissen. Bijwerkingen: misselijkheid, koorts en plotseling krachtverlies. Mijn laatste km’s van de RFR Holtingerveld in een notendop. Kluns!

Haast en stress

Last-but-not-least moesten we de wedstrijdochtend 140km rijden. We vertrokken gehaast en dus met stress. We vergaten bepaalde favoriete kleding mee te nemen en ook een deel van het van tevoren bedachte ‘juiste’ eten en drinken. Allemaal niet echt kritisch voor een 15km, maar het gaf toch een unheimisch gevoel bij de start en in de eerste km’s. Ook voor en tijdens een wedstrijd ontspannen en genieten moeten we dus nog even leren.

‘Wat een zeurpiet’ en ‘wat een slappe excuses’. Ik hoor het je denken. Ikzelf denk ook nog af en toe dat ik met een beetje meer wilskracht best sneller had kunnen lopen. No pain no gain! Desondanks wilde ik dit blog toch schrijven. Gewoon ‘ter leringh ende vermaeck’.  Voor mezelf en voor anderen. Want één ding is zeker: “By failing to prepare you are preparing to fail”!

Tot slot… ik heb de 15km wél uitgelopen en we hebben samen een heerlijke dag gehad. ‘Dus zo erg was het nou allemaal ook weer niet’, zegt Patricia. Ze heeft gelijk. Stiekem ben ik best een beetje trots dat ik mijn eerste 15km trailrun heb uitgelopen. En dit weekend heb ik weer genoten van een mooie 12km op onze eigen Mookerheide. Op ons normale tempo waarmee ik tijdens de wedstrijd ruim een kwartier(!) eerder binnen was geweest. Een lekker gevoel! En dus doen Patricia en ik binnenkort zeker weer mee aan een RunForestRun. Of een andere trailrun. Gewoon om te genieten. Samen.