Veluwezoomtrail 2017; een teleurstelling

We hebben er wekenlang naar uitgekeken, naar toegeleefd en op verheugd! De Veluwezoomtrail 2017. Op zaterdag zou ik samen met Hans de 18 kilometer lopen. Een mooie afstand, zeker nog een uitdaging, maar toch ook een afstand die we al regelmatig zelf lopen. Maar deze keer ging het niet. Op 10km moest ik opgeven, en ben ik met Hans uit de wedstrijd gestapt. Wat een teleurstelling. 

Elk weekend genieten Hans en ik volop van het trailrunnen; het liefst op nieuwe routes in onbekende gebieden. Heerlijk alleen in het bos, samen met de vogels en soms zelfs een hert. We lopen niet hard, wel steeds verder. En hoewel we geen uitgekiende loopschema’s volgen, stellen we onszelf wel steeds een nieuw doel. Voor 2017 is dat de halve marathon van Amsterdam in oktober. De 18km Veluwezoomtrail, zo’n drie maanden voor ‘de halve’,  leek ons een mooi ijkpunt.

De voorbereiding was prima in orde. Goed gegeten en vooral veel gedronken in de dagen ervoor. Lekker uitgerust ook. We zijn bovendien ruim op tijd in Dieren om ons startnummer op te halen, even rond te kijken bij de standjes van de sponsors en te genieten van de relaxte sfeer. Samen lachen we nog om het startnummer van Hans waar ik per ongeluk ook mijn naam op heb laten zetten. Kortom, ik was er klaar voor. En Hans ook. We hadden er echt zin in!

Het is die zaterdag best mooi loopweer; een tikje warm maar in het bos toch lekker. We gaan desondanks rustig van start en laten ons niet meeslepen in het vaak hoge begintempo van de andere deelnemers. Met één oog op mijn Polar houd ik ons tempo de eerste kilometers voorzichtig onder de 7 min/km. Wat dat betreft lijk ik net een diesel, de eerste 3 á 4 kilometer moet ik altijd even warmlopen en daarna ben ik in mijn element.

Maar vanaf het begin loop ik niet echt lekker. Ik kom slecht op gang, stukjes omhoog kosten me veel moeite, en ik merk dat ik niet meer op adem kom na een kleine trap in het bos. Ik heb genoeg water bij me en drink wat extra. Probeer zelfs een gelletje bij 4 km! Maar niets helpt; al snel heb ik overal kippevel en voel ik me rot. Wanneer ik bij 8 kilometer zelfs een stuk moet wandelen weet ik; dit ga ik niet halen. Ik ben echt helemaal op!

Bij de eerste verzorgingspost op 10km besluit ik daarom eruit te stappen. Er is daar een Rode kruisteam dat me terug kan brengen naar de start/finish. Uit solidariteit, en uit bezorgdheid, besluit Hans om met mij te stoppen. Wat een teleurstelling! ‘Met het busje terug’ grappen we nog wel tegen elkaar. En onze aankomst betitelen we als ‘walk of shame’, een kreet die we kennen van beginnende Kitesurfers die telkens helemaal terug moeten lopen. Maar leuk is het zeker niet. Helemaal niet zelfs!

Wat is er nu eigenlijk gebeurd? Waarom liep ik zo moeilijk? Eigenlijk vanaf de eerste kilometer al. Ik weet het niet. Nog steeds niet. Mijn horloge laat achteraf zien dat ik vanaf de tweede kilometer al in m’n hoogste hartslagzone liep. Ruim een uur lang zat ik ruim boven de 175hsm. Dat houdt geen mens vol! Maar een echte oorzaak daarvoor? Ik kan het niet bedenken.

Deze week maar weer rustig aan beginnen met lopen. En uitkijken naar de volgende trail. Dan ga ik er weer voor!

Foto’s: Mischa Visser. Mischa, dankjewel voor de mooie foto’s!